(ႏိုဝင္ဘာလ ၂ရက္ေန႔ ျဖန္႔ခ်ိမည့္ The Voice Weekly မ်က္ႏွာဖံုးႏွင့္ Editorial)

(ႏိုဝင္ဘာလ ၂ရက္ေန႔ ျဖန္႔ခ်ိမည့္ The Voice Weekly မ်က္ႏွာဖံုးႏွင့္ Editorial)

လွ်ပ္စစ္မီတာခကိစၥ

လွ်ပ္စစ္မီတာခ ေဈးေျပာင္းသည့္ကိစၥမွာ
၁။ ယခင္စနစ္ကကဲ႔သုိ႔ တိုင္းျပည္ဘ႑ာေငြ ထဲမွ မစိုက္ေတာ့ (သို႔မဟုတ္ စိုက္ထုတ္ျခင္းကိုေလွ်ာ့ခ်) ျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပမာ- လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္အားထုတ္ စက္႐ုံမွ အိမ္အေရာက္ မီတာတစ္ယူနစ္ ၇၀ က်သည္ဆိုလွ်င္ တစ္ယူနစ္ ၃၀ သာ ေကာက္ခံလွ်င္ တိုင္းျပည္က ၄၀ စိုက္ေပးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ယူနစ္ ၃၀ မွ ၆၀ သို႔ တိုးေကာက္လွ်င္ တိုင္းျပည္က ၁၀ သာ စိုက္ရေတာ့မည္ျဖစ္ၿပီး တစ္ယူနစ္ ၇၀ ေကာက္လိုက္လွ်င္ တိုင္းျပည္က လုံးဝမစိုက္ေတာ့။ ဝန္ေဆာင္မႈအားလုံးကို တိုင္းျပည္က ျဖည့္ဆည္းရမည္ ဟူေသာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ လက္က်န္သေဘာတရား မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေဈးကြက္သေဘာတရား အရ ကိုယ္သုံးသေလာက္ ကိုယ္ခံ သေဘာတရားမ်ဳိး က်င့္သုံးလာသည့္ သေဘာျဖစ္သည္။

၂။ ယခင္ကကဲ႔သုိ႔ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား အစိုးရတစ္ဦးတည္းက လက္ဝါးႀကီးအုပ္ ထုတ္လုပ္ျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အစိုးရတစ္ဦးတည္း ဆုိလွ်င္ အားမရွိသည့္ အတြက္ ပုဂၢလိက မ်ားကိုပါ ထုတ္လုပ္ခြင့္ေပးၿပီး လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ ထုတ္လုပ္မႈ အားတက္ေအာင္ မူဝါဒ ေျပာင္းလဲထားသည္။ ယခုေဈးႏႈန္း အေျပာင္းအလဲသည္ ထိုဘက္သို႔ ေရြ႕လာျခင္းဟု ယူဆရသည္။

၃။ ဗံုးေပါလေအာ သုံးစြဲသူကိုပါ စိုက္ထုတ္ေပးျခင္းဟူေသာ ႏြားထီး ငါးက်ပ္၊ ႏြားမ ငါးက်ပ္မူမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ သည့္အတြက္ ဗံုးေပါလေအာ သုံးစြဲသူတို႔ ကိုယ္ရွိန္ သတ္သြားလွ်င္ ပိုထြက္လာေသာ ဘ႑ာေငြမွ တိုင္းျပည္၏ အျခားေနရာမ်ားတြင္ သုံးစြဲႏုိင္သည္။ စနစ္တက် သုံးစြဲသူမ်ားသည္ အခန္းအျပင္ ထြက္သြားလွ်င္ အခန္းမီး ပိတ္ခဲ့ျခင္း၊ မီးပူထိုးၿပီး ပလပ္ျဖဳတ္ၿပီးစတြင္ အဝတ္တစ္ထည္ေပၚ ဖိထားျခင္း၊ လွ်ပ္စစ္အားသုံးစြဲမႈ နည္းေသာ မီးလုံး၊ မီးေခ်ာင္းမ်ား သုံးစြဲျခင္း စေသာ ေခြၽတာသည့္ ဓေလ့မ်ားျဖင့္ လွ်ပ္စစ္မီတာ ေလ်ာ့ေသာ္လည္း နဂိုလူေနမႈ ဟန္ပန္အတိုင္း ေနႏုိင္သည္။

၄။ စက္႐ံု အလုပ္႐ံုမ်ားသည္ လိုင္းမီးမရသည့္အတြက္ မီးစက္မ်ားျဖင့္ လည္ပတ္ရလွ်င္ မီးစက္ဖိုး၊ ဒီဇယ္ဖိုး ေငြပိုကုန္သည္၊ အသံညစ္ညမ္း၊ ေလထု ညစ္ညမ္းမႈလည္း ျဖစ္သည္။ စက္မႈဇုန္တို႔သည္ စက္မႈဇုန္ဟူေသာ အမည္ႏွင့္ မလိုက္ဖက္ဘဲ မီးစက္ႏွင့္သာ လည္ပတ္ေနရသည္မွာ စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ဟူေသာ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ တလြဲစီျဖစ္ေနသည္။ မီးသာမွန္မွန္ရမည္ ဆိုလွ်င္ ေဈးေျပာင္းေသာ္ လည္း စက္႐ုံအလုပ္႐ုံ မ်ားအတြက္ အက်ဳိးေက်းဇူးရွိႏုိင္သည္။

၅။ မည္သည့္ ေဈးတက္ျခင္းမ်ဳိးမွ် လူႀကိဳက္မမ်ား သည့္အတြက္ ႏုိင္ငံေရးအရ ႐ိုက္ခတ္မႈ ရွိႏုိင္သည္။ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္မည့္ အစိုးရတို႔သည္ ေရြးေကာက္ပြဲနီးလွ်င္ ထိုသို႔ေဈးတက္ျခင္းမ်ဳိး မလုပ္ရဲၾကေခ်။

၆။ မူဝါဒ ခ်မွတ္ရာတြင္ Timing ေခၚ ခ်ိန္ကိုက္ျဖစ္ မျဖစ္အေရးႀကီးသည္။ မီတာခ ေဈးတက္ေသာအခ်ိန္သည္ ပြင့္လင္းရာသီ အစတြင္ ျဖစ္ေနရာ လွ်ပ္စစ္မီး ေလ်ာ့ပါးတတ္သည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနသည္။ “မီတာခလည္း တက္ေသး၊ မီးကလည္း မလာဘူး” ဟူေသာစကားကို ပိုၾကားရဖြယ္ အခ်ိန္အစား အျခားအခ်ိန္ကို ဘာေၾကာင့္မေရြးတာလဲဟု စဥ္းစားစရာျဖစ္သည္။

၇။ တစ္ဖက္က လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားခ တိုးေကာက္လိုက္လွ်င္ အျခား ဝန္ေဆာင္မႈတစ္ခုခု တက္လာမွသာ ျပည္သူတို႔ စိတ္ေက်နပ္မႈရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မီးမွန္မွန္လာေအာင္၊ မီးအားျပည့္ေအာင္ စီမံေပးရမည္။ မီးစက္ဝယ္စရာမလိုလွ်င္၊ အင္ဗာတာ မလိုေတာ့လွ်င္၊ မီးအတက္အက်ေၾကာင့္ မီးသုံးစြဲရသည့္ ပစၥည္းမ်ား သက္တမ္းၾကာရွည္ခံလွ်င္ သုံးစြဲလက္စ လွ်ပ္စစ္မီးယူနစ္အတိုင္း မေလွ်ာ့လွ်င္ေတာင္ ဘဲစားဘဲေခ် ျဖစ္သြားႏုိင္သည္။

၈။ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံ၊ ထိုင္းႏုိင္ငံတို႔မွ တင္သြင္းေနရေသာ မီးစက္ အႀကီးအေသးမ်ား၊ အင္ဗာတာမ်ား၊ မီးအားမမွန္သျဖင့္ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းတုိ႔ ပ်က္လြယ္သျဖင့္ တင္သြင္းရေသာ အပိုကုန္က်စရိတ္မ်ား၊ ဒီဇယ္ဖိုးမ်ားသည္ ႏွစ္စဥ္ ေဒၚလာသန္းေပါင္း မ်ားစြာ ကုန္က်သည္။ မီးမွန္မွန္လာေအာင္၊ မီးအားမွန္ေအာင္ ဖန္တီးႏုိင္လွ်င္ မလိုဘဲကုန္ေနသည့္ ဧရာမေငြယိုေပါက္ႀကီး ပိတ္သြားမည္။

၉။ လူေနမႈအဆင့္အတန္း ေျပာင္းလာၿပီး တီဗီ၊ ေလေအးေပးစက္၊ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္၊ မီးလုံး၊ မီးေခ်ာင္း လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ား ဝယ္ယူသုံးစြဲမႈ တိုးလာသျဖင့္ စက္မႈလက္မႈ လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ထည့္မတြက္လွ်င္ပင္ လွ်ပ္စစ္မီး လုိအပ္ခ်က္ တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ ခုန္ပ်ံ တိုးလာဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။

အယ္ဒီတာ (၃၁.၁၀.၂၀၁၃)
Photo: (မနက္ျဖန္၊ ႏိုဝင္ဘာလ ၂ရက္ေန႔ ျဖန္႔ခ်ိမည့္ The Voice Weekly မ်က္ႏွာဖံုးႏွင့္ Editorial) လွ်ပ္စစ္မီတာခကိစၥ လွ်ပ္စစ္မီတာခ ေဈးေျပာင္းသည့္ကိစၥမွာ ၁။ ယခင္စနစ္ကကဲ႔သုိ႔ တိုင္းျပည္ဘ႑ာေငြ ထဲမွ မစိုက္ေတာ့ (သို႔မဟုတ္ စိုက္ထုတ္ျခင္းကိုေလွ်ာ့ခ်) ျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပမာ- လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္အားထုတ္ စက္႐ုံမွ အိမ္အေရာက္ မီတာတစ္ယူနစ္ ၇၀ က်သည္ဆိုလွ်င္ တစ္ယူနစ္ ၃၀ သာ ေကာက္ခံလွ်င္ တိုင္းျပည္က ၄၀ စိုက္ေပးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ယူနစ္ ၃၀ မွ ၆၀ သို႔ တိုးေကာက္လွ်င္ တိုင္းျပည္က ၁၀ သာ စိုက္ရေတာ့မည္ျဖစ္ၿပီး တစ္ယူနစ္ ၇၀ ေကာက္လိုက္လွ်င္ တိုင္းျပည္က လုံးဝမစိုက္ေတာ့။ ဝန္ေဆာင္မႈအားလုံးကို တိုင္းျပည္က ျဖည့္ဆည္းရမည္ ဟူေသာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ လက္က်န္သေဘာတရား မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေဈးကြက္သေဘာတရား အရ ကိုယ္သုံးသေလာက္ ကိုယ္ခံ သေဘာတရားမ်ဳိး က်င့္သုံးလာသည့္ သေဘာျဖစ္သည္။ ၂။ ယခင္ကကဲ႔သုိ႔ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား အစိုးရတစ္ဦးတည္းက လက္ဝါးႀကီးအုပ္ ထုတ္လုပ္ျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အစိုးရတစ္ဦးတည္း ဆုိလွ်င္ အားမရွိသည့္ အတြက္ ပုဂၢလိက မ်ားကိုပါ ထုတ္လုပ္ခြင့္ေပးၿပီး လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ ထုတ္လုပ္မႈ အားတက္ေအာင္ မူဝါဒ ေျပာင္းလဲထားသည္။ ယခုေဈးႏႈန္း အေျပာင္းအလဲသည္ ထိုဘက္သို႔ ေရြ႕လာျခင္းဟု ယူဆရသည္။ ၃။ ဗံုးေပါလေအာ သုံးစြဲသူကိုပါ စိုက္ထုတ္ေပးျခင္းဟူေသာ ႏြားထီး ငါးက်ပ္၊ ႏြားမ ငါးက်ပ္မူမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ သည့္အတြက္ ဗံုးေပါလေအာ သုံးစြဲသူတို႔ ကိုယ္ရွိန္ သတ္သြားလွ်င္ ပိုထြက္လာေသာ ဘ႑ာေငြမွ တိုင္းျပည္၏ အျခားေနရာမ်ားတြင္ သုံးစြဲႏုိင္သည္။ စနစ္တက် သုံးစြဲသူမ်ားသည္ အခန္းအျပင္ ထြက္သြားလွ်င္ အခန္းမီး ပိတ္ခဲ့ျခင္း၊ မီးပူထိုးၿပီး ပလပ္ျဖဳတ္ၿပီးစတြင္ အဝတ္တစ္ထည္ေပၚ ဖိထားျခင္း၊ လွ်ပ္စစ္အားသုံးစြဲမႈ နည္းေသာ မီးလုံး၊ မီးေခ်ာင္းမ်ား သုံးစြဲျခင္း စေသာ ေခြၽတာသည့္ ဓေလ့မ်ားျဖင့္ လွ်ပ္စစ္မီတာ ေလ်ာ့ေသာ္လည္း နဂိုလူေနမႈ ဟန္ပန္အတိုင္း ေနႏုိင္သည္။ ၄။ စက္႐ံု အလုပ္႐ံုမ်ားသည္ လိုင္းမီးမရသည့္အတြက္ မီးစက္မ်ားျဖင့္ လည္ပတ္ရလွ်င္ မီးစက္ဖိုး၊ ဒီဇယ္ဖိုး ေငြပိုကုန္သည္၊ အသံညစ္ညမ္း၊ ေလထု ညစ္ညမ္းမႈလည္း ျဖစ္သည္။ စက္မႈဇုန္တို႔သည္ စက္မႈဇုန္ဟူေသာ အမည္ႏွင့္ မလိုက္ဖက္ဘဲ မီးစက္ႏွင့္သာ လည္ပတ္ေနရသည္မွာ စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ဟူေသာ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ တလြဲစီျဖစ္ေနသည္။ မီးသာမွန္မွန္ရမည္ ဆိုလွ်င္ ေဈးေျပာင္းေသာ္ လည္း စက္႐ုံအလုပ္႐ုံ မ်ားအတြက္ အက်ဳိးေက်းဇူးရွိႏုိင္သည္။ ၅။ မည္သည့္ ေဈးတက္ျခင္းမ်ဳိးမွ် လူႀကိဳက္မမ်ား သည့္အတြက္ ႏုိင္ငံေရးအရ ႐ိုက္ခတ္မႈ ရွိႏုိင္သည္။ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္မည့္ အစိုးရတို႔သည္ ေရြးေကာက္ပြဲနီးလွ်င္ ထိုသို႔ေဈးတက္ျခင္းမ်ဳိး မလုပ္ရဲၾကေခ်။ ၆။ မူဝါဒ ခ်မွတ္ရာတြင္ Timing ေခၚ ခ်ိန္ကိုက္ျဖစ္ မျဖစ္အေရးႀကီးသည္။ မီတာခ ေဈးတက္ေသာအခ်ိန္သည္ ပြင့္လင္းရာသီ အစတြင္ ျဖစ္ေနရာ လွ်ပ္စစ္မီး ေလ်ာ့ပါးတတ္သည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနသည္။ “မီတာခလည္း တက္ေသး၊ မီးကလည္း မလာဘူး” ဟူေသာစကားကို ပိုၾကားရဖြယ္ အခ်ိန္အစား အျခားအခ်ိန္ကို ဘာေၾကာင့္မေရြးတာလဲဟု စဥ္းစားစရာျဖစ္သည္။ ၇။ တစ္ဖက္က လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားခ တိုးေကာက္လိုက္လွ်င္ အျခား ဝန္ေဆာင္မႈတစ္ခုခု တက္လာမွသာ ျပည္သူတို႔ စိတ္ေက်နပ္မႈရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မီးမွန္မွန္လာေအာင္၊ မီးအားျပည့္ေအာင္ စီမံေပးရမည္။ မီးစက္ဝယ္စရာမလိုလွ်င္၊ အင္ဗာတာ မလိုေတာ့လွ်င္၊ မီးအတက္အက်ေၾကာင့္ မီးသုံးစြဲရသည့္ ပစၥည္းမ်ား သက္တမ္းၾကာရွည္ခံလွ်င္ သုံးစြဲလက္စ လွ်ပ္စစ္မီးယူနစ္အတိုင္း မေလွ်ာ့လွ်င္ေတာင္ ဘဲစားဘဲေခ် ျဖစ္သြားႏုိင္သည္။ ၈။ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံ၊ ထိုင္းႏုိင္ငံတို႔မွ တင္သြင္းေနရေသာ မီးစက္ အႀကီးအေသးမ်ား၊ အင္ဗာတာမ်ား၊ မီးအားမမွန္သျဖင့္ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းတုိ႔ ပ်က္လြယ္သျဖင့္ တင္သြင္းရေသာ အပိုကုန္က်စရိတ္မ်ား၊ ဒီဇယ္ဖိုးမ်ားသည္ ႏွစ္စဥ္ ေဒၚလာသန္းေပါင္း မ်ားစြာ ကုန္က်သည္။ မီးမွန္မွန္လာေအာင္၊ မီးအားမွန္ေအာင္ ဖန္တီးႏုိင္လွ်င္ မလိုဘဲကုန္ေနသည့္ ဧရာမေငြယိုေပါက္ႀကီး ပိတ္သြားမည္။ ၉။ လူေနမႈအဆင့္အတန္း ေျပာင္းလာၿပီး တီဗီ၊ ေလေအးေပးစက္၊ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္၊ မီးလုံး၊ မီးေခ်ာင္း လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ား ဝယ္ယူသုံးစြဲမႈ တိုးလာသျဖင့္ စက္မႈလက္မႈ လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ထည့္မတြက္လွ်င္ပင္ လွ်ပ္စစ္မီး လုိအပ္ခ်က္ တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ ခုန္ပ်ံ တိုးလာဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။ အယ္ဒီတာ (၃၁.၁၀.၂၀၁၃)